برقراری میهمانی خدا در ایام "کرونا"

 این سرود، سرود بیداری است و این نوایی که در سحرگاهان به گوش می رسد آوای خوش توحید است.

 گل های دعا بر جاده های نور شکفته اند و مرغ دل به سوی باغ روشنی پر می کشد.

 به شوق میهمانی بر می خیزم و لباس اخلاص می پوشم؛ آماده رفتن می‌شوم. احساس عجیبی دارم، خوشحال از رفتن و نگران از اینکه آیا مرا خواهند پذیرفت؟!

 نیرویی مرا به سوی خود می خواند و باعث می شود که من با اطمینان بیشتری گام بردارم. امیدوار و شاد به راه خود ادامه می دهم؛ به مسجد که می رسم با تعجب می بینم درهای مسجد بر روی میهمانان بسته است و بندگان خدا در حال برگشتن هستند.

 می پرسم: مگر این مجلس ضیافت الهی نیست؟

 می گویند: امسال درهای مساجد بر روی میهمانان ضیافت الله بسته شده است.

با نگرانی می پرسم: چرا؟

پاسخ می دهند: به دلیل خطر انتشار نوعی ویروس به نام "کرونا"!

سر به سوی آسمان بلند می کنم و فریاد می زنم: خدا...! مجلس ضیافت تو مختص بندگان شایسته و خالص ‌است؛ باور کردنی نیست که بسته باشد.

خطاب به خالق یکتا می گویم: می دانم در این ماجرا نیز حکمتی نهفته است زیرا درهای رحمت تو هیچگاه بر روی بندگانت بسته نمی ماند. اگر در مساجد هم بسته باشد؛ از درهای دیگری به میهمانی تو خواهیم آمد؛ سفره را پهن کن که ما آمدیم.

به قلم: حسین فریدونی، سردبیر نشریه صدف

رونق فضای مجازی، رهاورد «کرونا»

نوروز امسال به دلیل خطر گسترش ویروس "کرونا" در کشور، عید دیدنی ها مجازی شد. مردمی که هر ساله برای آمدن بهار و سال نو لحظه شماری می کردند تا به دیدار یکدیگر بروند، کسانی که پس از یکسال کار و تلاش و تحمل دوری از خویشان و دوستان، منتظر تعطیلات نوروز بودند تا به دیدن آنها بروند و یا مقدمات سفرهای نوروزی خود را آماده کرده بودند به یکباره تمام برنامه هایشان به هم خورد و ناچار به خانه نشینی شدند.

به دلیل خطر سرایت ویروس کرونا از یک فرد به دیگر افراد جامعه، مسئولان دستور دادند که دست دادن ممنوع، روبوسی ممنوع، دید و بازدید ممنوع، جلسات ممنوع، ورزش و تفریح ممنوع، جشن و میهمانی ممنوع، مسافرت ممنوع، و حتی نماز جماعت در مساجد هم ممنوع شد. هیچ کس پیش بینی نمی کرد که بازار و مراکز آموزشی و اکثر کسب و کارهای دنیا به خاطر یک ویروس تعطیل شوند.

 ویروس "کرونا" این میهمان ناخوانده باعث شد تمام میهمانی ها لغو و عید دیدنی حقیقی به عید دیدنی مجازی تبدیل شود. علاوه بر این، گردشگری مجازی جای گردشگری واقعی را گرفت، فروشگاه های مجازی رونق پیدا کرد. بازی های مجازی گسترش یافت. کلاس های درس مجازی راه افتاد. بانکداری مجازی سرعت بیشتری گرفت. دوستی های مجازی باب شد. جلسات و نشست های اداری به صورت ویدئو کنفرانس و تصویری برگزار گردید و بیشتر کارهایی که تا قبل از این اتفاق، حضوری انجام می شد به صورت تلفنی، دورکاری و الکترونیکی به انجام رسید.

این ویروس کوچک لعنتی که ابتدا آنرا چندان جدی نمی گرفتیم توانست در کمتر از چند ماه جهان را دگرگون کند و همه دانشمندان و علما را به تعجب واداشت. بسیاری از انسان ها به دلیل ابتلا شدن به این بیماری، جان خود را از دست دادند و پزشکان با تمام تلاش های شبانه روزی خود، هنوز موفق نشده اند که داروی موثری برای این بیماری کشف کنند و تنها راه مقابله با این ویروس، همانا رعایت کامل توصیه های بهداشتی است.

بی تردید پیدایش این ویروس بر رفتار و افکار ما تاثیر شگرفی خواهد گذاشت و قطعا از این پس نمی توانیم مانند سابق به کار و زندگی خود ادامه دهیم. شاید این ویروس خطرناک به این زودی ها ریشه کن نشود. از این رو ما برای ادامه زندگی و تداوم فعالیت های روزمره، باید خود را با شرایط جدید وفق دهیم. فضای مجازی که تا پیش از این مورد غضب و انتقاد شدید مسئولان قرار داشت اکنون به کمک بشریت آمده است. هر چند هنوز "تلگرام" و بسیاری از پیام رسان های فضای مجازی در ایران و جهان فیلتر هستند و دسترسی به آنها آسان نیست اما در حال حاضر اکثر برنامه ها و کسب و کارها به صورت مجازی انجام می شود و ضرورت بازنگری در تصمیمات قبلی مسئولان احساس می شود.

بسیاری از مردم از طریق همین فضای مجازی امرار معاش می کنند و کسانی که تا به حال با فضای مجازی قهر بودند ناچار شده اند دست به دامان فضای مجازی شوند. حتی ما اصحاب رسانه هم بایستی رویکرد خود را در فعالیت های رسانه ای تغییر داده و نشریات خود را به صورت الکترونیکی و مجازی منتشر کنیم. هر چند نشریات الکترونیکی از قبل هم وجود داشت اما چندان جا نیفتاده بود. بی شک بعد از بحران کرونا، نشریات الکترونیکی و کانال های مجازی بهای بیشتری پیدا می کنند.

به قلم: حسین فریدونی – سردبیر صدف